Cape Flattery

Soms veranderen we onze plannen nogal impulsief. We willen eigenlijk een van de bekendste scenic routes van het Olympic NP, de Hurricane Drive rijden, maar die is helaas wegens groot onderhoud gesloten. We gaan toch op weg naar het Visitor Centre van het National Park voor wat tips, maar eerst moet er getankt worden. Als je zo’n 130l moet tanken is er ook wel tijd voor een praatje met een buurman. Die vertelt dus heel enthousiast over Cape Flattery, het meest noordwestelijke punt van de USA, gelegen in het Makah reservaat. Dus besluiten we ter plekke om daar maar naar toe te gaan. Een flinke rit blijkt, over een kronkelende weg door het woud en langs de kust met flink wat stukken verdwenen wegdek vanwege de ‘mudslides’. En weer heel erg groen. Na 130 km stijgen en dalen zijn we op de plaats van bestemming, een parkeerplaats met zoals hier gebruikelijk toiletten en plekken voor campers. Op weg hier naar toe is het nogal mistig en we vrezen voor het ergste, maar dat blijkt uiteindelijk mee te vallen. Naar de kaap zelf is het nog 20 minuten wandelen, dus eerst een bammetje weggewerkt en toen de wandelschoenen aan en op pad. Het pad loopt door een stuk gematigd regenwoud met flinke stukken boardwalk en is ook voor oudere jongeren goed te behappen, ook voor iemand met evenwichts problemen al kost het dan wat extra zweetdruppels. We eindigen op een platform met een fraai uitzicht op de kust met flink wat zeemeeuwen en aalscholvers op de rotsen. Helaas geen walvissen vandaag die regelmatig daar te zien zijn en ook de bald eagles lieten zich niet zien. De terugtocht kiezen we voor een gedeelte voor een andere route, met wat minder keren en draaien.  Als we heel eerlijk zijn was het best leuk, maar ook wel een flink eind rijden, al was het een mooie route. Niet alles kan even spectaculair zijn nietwaar.

Menu van de dag: gegrilde worstjes, potato salad en tomatensalade.

Afstand: 260 km